Kan eenzaamheid zinvol zijn?

Wat heeft mij bewogen om over eenzaamheid te schrijven?

Je kunt niet over iets spreken of schrijven als je het niet zelf hebt doorgemaakt. Eenzaamheid in zijn vele vormen is dan ook geen theorie voor mij. Ik kan er nu pas over schrijven, nu ik grotendeels door mijn leven heen ben.
Ik heb wel ervaren dat je het niet kunt oplossen door afleiding te zoeken. Waar leid je je vanaf? Kunnen eenzaamheid en leed ook zinvol zijn?
Zéér zeker kun je dan iets betekenen voor je medemens. Wat je zelf doorleden hebt, wordt tot liefdevol begrip en dat is voelbaar!
Maar is het zinloos? Of is het een leerschool? En waartoe leidt het dan?
Vaak pas in grote nood rijzen vragen op naar de zin van het leven.
Dat is dan ook mijn drijfveer om erover te schrijven, te trachten ook een andere kant van eenzaamheid te belichten, vanuit de geestwetenschap (kennis van de geest).
Misschien kan inzicht in ons aardse leven en in het leven na de dood ons het perspectief geven dat eenzaamheid niet zinloos is!

Waarachtige liefde
maakt eenzaamheid draaglijk.
De ander wezenlijk
in je bewustzijn meedragen,
dat is voelbaar.

Leed en eenzaamheid zijn moeilijk van elkaar te scheiden ze doorkruisen elkaar vaak. Toch heb ik geprobeerd ze in twee afzonderlijke boeken weer te geven, die kort na elkaar zullen verschijnen. De titel van het andere boek is Kan lijden zinvol zijn?